jaki jest plan b?

czasem człowiek płacze, nawet jeżeli nie widać łez. taki dzień, taki gest, taka myśl. myśli ostatnio psotne, na wodzy ciężko je utrzymać. psotne i zawodne - zmuszają do podjęcia wysiłku ustanowienia planu a, b, c ... i tak dalej. a ja nie umiem planować, działam na zasadzie "tu i teraz". nie jest to może najzdrowsze i najrozsądniejsze ale próba przewidzenia przypadku wydaje mi się irracjonalna. zupełnie jakby ktoś igrał ze mną i za każdym razem gdy wydaje mi się, że jestem przygotowana na każdą okoliczność - daje mi do zrozumienia, że jest coś o czym nie pomyślałam.
zapowiadam od jakiegoś czasu zmiany, a może póki co nadzieję na zmiany. choć nachodzą mnie też obawy, że wszystko może pójść nie tak. że odejdą Ci co mieli zostać.
ciężko mi z nowymi ludźmi, oswajanie trwa trochę a i nie jest najłatwiejsze.

niajkość

zmęczona jestem. trochę w tym pędzie zgubiona. trochę przyciśnięta. trochę niepotrzebna. jakoś tak dołowo. jakoś...nijakoś. nie wiem po co to wszystko.