Gdy jesteś dzieckiem, pewne rzeczy do ciebie nie docierają. Kiedy słyszysz, że mamusię boli głowa, bo byłaś niegrzeczna, wierzysz w to. Dostajesz lanie i naprawdę wierzysz jej, kiedy mówi, że to cię nauczy rozumu. Widzisz, jak twój ojciec płacze w szklarni, ale kiedy ci tłumaczy, że coś mu wpadło do oka, niczego nie podejrzewasz. Nie chcesz znać prawdy, więc wierzysz. A gdy ktoś mówi ci, że jesteś beznadziejna i do niczego się nie nadajesz, również w to wierzysz. 

Rosie Rushton (z książki Wyszła z domu...)

 

to straszne, jak niewiele potrzeba, żeby się przekonać jak niewiele się ma... jak niewielkie znaczenie ma to, co się pakowało do tej pory do worka z napisem sukces...
to bolesne, gdy przekonujesz się, jak niewiele znaczysz dla kogoś, kto dla Ciebie był priorytetem.

to trudne gdy musisz w końcu zaufać któremuś z tych głosów w sobie i podjąć decyzję, która czasem zmienia wszystko, również to, co do tej pory uznawałeś za nienaruszalną podstawę swojego życia.