"To tak jakbym miał w głowie kawałki szkła. Przez cały czas." /Zielona Mila/

gdzieś to się we mnie trzaska strasznie, sypie w drobny mak.

zbierać to i sklejać
zamiatać
wyrzucić...

ale za dużo tego już. co rusz jakiś kawalątek drażni, uwiera, odwraca uwagę od codzienności. i siedzi to głęboko. i boli. że jest, a jednak nie istnieje. a wszystko inne dookoła tak zdążyło się pozmieniać, zniszczyć, rozdmuchać. mam problem z nazwaniem tego wszystkiego, bo to oznaczałoby że może jestem zdolna to okiełznać. a ja nie widzę sposobu na pozbieranie tego w jakąkolwiek całość - nie wspominając o aspekcie logicznym.
i brodzę w swoich myślach, zawieszam na mostach słów niewypowiedzianych, na granicy obłędu próbuję przekonać samą siebie, że coś z tego ma sens. że przecież to jest możliwe. a potem karcę się za to kłamstwo wobec własnego, wątłego JA.
coraz mniej rozumiem, coraz częściej odbiegam od tej racjonalnej strony, która jeszcze potrafi się odezwać.  ale ja głupia, ja naiwna, ja zazdrosna potrafi karmić się najmniejszym gestem, najcichszym słowem.

rozbijasz mi się w głowie, w piersiach rozpychasz szeroko, wyżymasz żołądek do granic wytrzymałości. bolisz dotykiem ciepłym i obecnością nie dla mnie. bolisz mnie bezmyślną mną przy tobie.