w stronę światła

trochę w głowie zaszumiało. spokojnie. wspominkowo.
narasta we mnie po cichu, delikatnie i chyba dojrzewa do nowego.
w ostatnim czasie musiałam zadać sobie sporo pytań, zastanowić się nad tym światełkiem w tunelu w stronę którego chcę jechać. nad tym, co jest ważne, nad tym co MA BYĆ WAŻNE. bo na razie nie mam pewności, nie mam tego czegoś jedynego. mam to szalone szczęście znać ludzi, którzy żyją pasją. mimo przeszkód, mimo szarości codzienności, mimo tego całego złego... robią swoje. mam ogromny szacunek dla takich ludzi, szczerze podziwiam. czuję się przy nich malutka, tyci-tyci.
chciałabym zobaczyć to światełko w tyn tunelu, może do tego właśnie dojrzewam.