ale w miarę czekania, przestaje się już czekać*

"Działo się z nią coś złego. Może powinna pójść do lekarza? Ale co właściwie miałaby mu powiedzieć? Że w nocy nie może zasnąć, a w dzień czuje się śmiertelnie zmęczona? Że ma trudności ze sformułowaniem odrobinę bardziej skomplikowanych wniosków, jakby coś blokowało jej myśli, a wspomnienia wyciekają z niej niczym woda z dziurawego garnka, tak, że pół minuty po tym jak zamknie drzwi, nie jest pewna czy rzeczywiście to zrobiła? Że czasem ma uczucie jakby zaraz miała się rozpaść, jakby była nierzeczywista i roztapiała się w zimowej szarości?"
Anna Kańtoch


próbuję poskładać się w słowa, zebrać do kupy w choćby jedno zdanie lub myśl. wiersz snuję już od tak dawna... ale wersy jakoś układać się nie chcą, chowają w mglistej głowie, zahukane i poranione. a miało być tak pięknie, tak odważnie, tak normalnie miało wreszcie być.
i pękło wszystko, po cichutku za porozumieniem stron wymknęła się nadzieja tylnym wyjściem. no dobra - bliżej temu do wyskoku, z samolotu, bez spadochronu...
nie bardzo wiem co dalej. bo mam wrażenie, że wyczerpałam wszystkie zasoby sił, ale wstajesz codziennie i brniesz. znika śnieg i wstajesz, przychodzi wiosna i wstajesz, rozpoczyna się lato i wstajesz nadal. bo krew płynie, organy funkcjonują, życie toczy się dalej - choć boli jakoś dziwnie. uwiera złośliwie, przygniata spokojem i ciszą.


"Właśnie nadeszło "kiedyś" i nic się nie zgadza" - Wojciech Kuczok


*cytat autorstwa A. Camus