nie ma nic, nie ma ... mnie

były postanowienia, były próby zmian. były obietnice, że już nigdy, że trzeba z tym w końcu coś zrobić.
a jednak dalej, jak ten łosioł pociągowy... ciągnę, pcham, naciągam, naginam .... i znowu kończę z ręką w nocniku ze ślipiami wlepionymi w monitor przez całą noc, podtrzymując swoją głowę na krawędzi blatu, żeby mimo wszystko jeszcze widzieć co piszę. zapytali mnie co będzie mnie smucić za 6 lat? i jak wytłumaczyć kobiecie, że dla mnie to równie abstrakcyjne pytanie jak to, skąd się bierze światełko w żarówce? nie mam żadnego ŻADNEGO pojęcia co spadnie mi na głowę jutro. jak moża sobie wyobrazić co będzie mnie emocjonować za 6 lat???!!!
wkurzam się na takie coś. i potem mam wyrzuty sumienia, że się wkurzyłam.
więc wkurzam się nadal, sumienie nadwyrężam ... i nic z tego nie wynika.
z(a)wodzę samą siebie.