odchodząc zabierz mnie

no i niestety stało się
ludzie przychodzą i odchodzą
okazują się w międzyczasie kimś zupełnie innym
i tak naprawdę nigdy nie wiadomo kim dla ciebie za 2 lata będzie człowiek, którego dziś poznałaś i uścisnęłaś dłoń.
tak oto właśnie ponad dwa lata temu pojawiała się taka jedna osoba i mi namieszała w papierach. w ludzi się bardziej uwierzyło, a przy okazji i w siebie. i teraz znika, szybko jak się pojawiła. ale bliższa niż większość znanych mi dotąd osób. w czym tkwi moc takich ludzi - nie mam zielonego pojęcia. choć może właśnie to, że są tacy zwyczajni czyni ich tak wielkimi. nie ma tu naginania przestrzeni na potrzeby otoczenia.
no i był ktoś, był i nagle uporczywość jego niebytności jest na tyle drażniąca, że można oszaleć. i to w czasie, gdy jeszcze ta niebytność nie jest całkowita. strach pomyśleć co będzie potem - gdy niebytność stanie się faktem nieobecności stałej.
a jest jeszcze tyle innych spraw, tyle innych bytności i bezradności.
a wiosna chyba przyszła na stałe. żonkile już zwątpiły, ale słońce coraz cieplejsze.