jeszcze kilka słów

czy to kwestia wychowania? czy są na to jakieś szczególne metody wychowawcze, techniki, ćwiczenia? nie przypominam sobie jakiś szczególnych rozmów na ten temat z rodzicami, nauczycielami, nic. przyjaźń dla mnie jest wartością wysoką, trudną do zdefiniowania jednoznacznie i zamknięcia w kilku słowach czy nawet gestach. czasem żeby wiedzieć, że to przyjaźń wystarczy jeden gest czasem, żeby to do nas dotarło potrzeba szeregu zdarzeń, słów, rozmów, postaw i wielu wielu innych. podobnie jest z sytuacja odwrotną. czasem dopiero czas pełen pojedynczych niby nic nie znaczących sytuacji, a czasem jedna jedyna wystarczą by stwierdzić, że przyjaźni już nie ma, albo może nigdy nie było.
czasem wystarczy jeden telefon, a czasem informacja, że ktoś go uporczywie nie odbiera. czasem rozmowa, która się odbywa ukazuje, że człowiek po drugiej stronie jest dla nas obcy, a co gorsza to, co sobą reprezentuje nas wcale nie interesuje.
może to ze mną jest coś nie tak, może mam jakieś skomplikowane i wyimaginowane kryteria. może bezinteresowność odeszła do lamusa?


nie wiem czy to złość się we mnie gotuje, czy żal, że to, co znaczyło kiedyś tak wiele - dziś jest tylko wspomnieniem (może nawet po czymś, czego nigdy nie było).